Thuis komen

2 september 2015. Mijn eerste stagedag als maatschappelijk werker in opleiding. 32 uur per week draai ik mee op Zorgtuinderij de Es, een heel schooljaar lang. Psychiatrie, psychische stoornissen, wat is dat? Ja, leuk die oppervlakkige theorie die ik hierover kreeg vorig jaar, maar ik heb eigenlijk nog steeds geen flauw idee. Ik merk dat ik het de eerste weken toch wel erg spannend vind. Communiceren is lastig in het begin, ik ben op zoek naar de juiste manier. Hoe gedraag ik me? Sommige mensen durf ik niet eens aan te spreken. Grote baarden, flinke mannen, stille mannen, verhalen waar ik geen touw aan vast kan knopen. In de eerste weken heb ik mij afgevraagd wat ik hier kwam doen en of ik dit jaar wel ging volhouden. Niet op deze manier in ieder geval. Na een aantal weken ontdooide ik. Ik kwam tot mezelf en hierdoor stond ik steeds meer in mijn kracht. Simpelweg communiceren zoals ik met ieder ander doe. Nieuwsgierig, soms zonder remmen. Altijd met de insteek de ander te leren kennen en te begrijpen. Steeds meer zag ik de persoon achter die baard of het onsamenhangende verhaal. Ik werd steeds meer toegelaten in ieders leefwereld en alles wat hen bezig hield. Als je wil, kan je je elke dag opnieuw weer laten verbazen en elke dag opnieuw weer intens genieten van de mooie mensen om je heen. En dat geldt niet eens voor alleen het werken in de zorg. Intens genieten van de mooie mensen om je heen, kan op alle momenten van de dag, als je zelf maar de schoonheid der dingen weet op te zoeken. Waar geniet ik van, tijdens het samenwerken met deze mensen? Het spreken zonder gene, de geweldige humor die ze hebben, de keren dat ze komen met prachtige eigen initiatieven, de momenten waarop ze je verbazen met de verborgen talenten die ze hebben, de manier waarop ze elkaar steunen en advies geven, mijn hart dat smelt wanneer er wordt gesproken: ‘Vandaag was de gelukkigste dag van mijn leven. Ik zag een eekhoorntje de weg oversteken’.

Nu, 5 maanden later, sluit ik iedereen in mijn hart. Het is een gevoel dat moeilijk te omschrijven is. Ik word emotioneel als ik er over nadenk. De beste manier om het te beschrijven is: thuiskomen. De familie die je altijd wilde. Samen kletsen over alles en niets. Voor elkaar zorgen: iemand een kop thee toeschuiven of een lekkere lunch maken voor de hele groep. Met een veel te groot regenpak het land op om spruiten te oogsten.

Ik voel me bevoorrecht dat ik deze mensen mag leren kennen en dat ze me meenemen in hun wereld. Mijn wens is dat iedereen hen zou zien, zoals ik ze zie.

Door: Liselotte Brouwers, Avans Hogeschool

8 gedachten over “Thuis komen”

  1. Wat beschrijf jij dit mooi en open. Open over je onzekerheid en open over de groei die je meemaakt in een korte en intensieve tijd. Chapeau voor het delen, dank je voor deze geweldige inzage!

  2. Mooi beschreven vooral al die onzekerheden. Meestal hebben dat meer mensen maar zeggen ze dat niet. Mooi dat je wacht tot je ze beter leert kennen. Toppy en op naar de top.
    Gr Netty???

  3. Dag liselotte, je hebt de sleutel gevonden! Nu al!
    Vasthouden, genieten, nieuwsgierig blijven en aansluiten.
    Veel werkgever! Groet marca

  4. Hé Liselotte,
    Prachtig beschreven! Inderdaad allemaal mooie mensen en een super plek om heel veel te leren.
    Weet dat dat gevoel van thuiskomen ook door anderen gedeeld wordt en dat jij daar ook een belangrijke bijdrage aan levert.
    En dat te grote regenpak tussen die andere spruiten…ik zie het zo maar voor me…
    Groetjes Hans

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *